Fragmenty wspomnień publikowanych w książkach i prasie

Biografia

Józef Lech Gniewniak
urodził się 15 lipca 1922 r. w Staszowie (w Ziemi Sandomierskiej). Od 1929 r. mieszka w Ząbkowicach i tu chodzi do szkoły podstawowej i gimnazjum.

Wkrótce po wybuchu wojny dostaje się do Warszawy. Tu robi maturę na tajnych kompletach, potem rozpoczyna studia w konspiracyjnej Akademii Nauk Politycznych, na wydziale konsularno-dyplomatycznym. Działa w konspiracji w grupach młodzieżowych.

W 1943 r. zaaresztowany w łapance i uwięziony na Pawiaku, następnie (10.XI.43) wywieziony w grupie więźniów do obozu w Oświęcimiu, gdzie przebywa do września 1944 r. Następnie przeniesiony do Sachsenhausen, a dalej prawdopodobnie do Mauthausen.

W maju 1945 r. , po wyzwoleniu obozu przez armię amerykańską, trafia do oddziałów paramilitarnych; przez jakiś czas przebywa we Francji. Stamtąd w 1946 r. wraca do Polski, do Ząbkowic.

Od listopada 1946 r. rozpoczyna studia historyczne na Wydziale Humanistycznym UJ. Działa w organizującym się Związku byłych Więźniów Politycznych w Krakowie. Jest także aktywnym działaczem Sodalicji Mariańskiej Studentów UJ oraz członkiem ogólnopolskiego zarządu Sodalicji Akademickich.

W zimie 1949 r. podczas Zjazdu Sodalicji w Szklarskiej Porębie zaaresztowany przez SB razem z kilkoma jego uczestnikami. Wkrótce po uwolnieniu wstępuje w 1950 r. do seminarium duchownego w Warszawie, jednocześnie kontynuuje studia historyczne na UJ.

W końcu 1951 r. ciężko zapada na gruźlicę; leczy się w szpitalu w Krakowie, następnie kilka miesięcy przebywa w sanatorium w Zakopanem, po czym powraca do seminarium.

30 czerwca 1952 r. kończy studia historyczne, uzyskując magisterium (jego promotorem jest prof. Henryk Mościcki, b. wykładowca dawnej Akademii Nauk Politycznych). Podejmuje studia teologiczne na UW, rozpoczyna też pracę doktorską z historii Kościoła.

Uzyskuje od ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego dyspensę od obowiązkowego okresu seminarium i w grudniu 1952 r. przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk ks. biskupa Zygmunta Choromańskiego. Mszę św. prymicyjną odprawia w kościele parafialnym p.w. Ducha Św. w Ząbkowicach.

Pracuje kolejno jako wikariusz w Powsinie pod Warszawą, w Brwinowie (1954-55), a następnie (1955-56) - w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy na Saskiej Kępie.

W styczniu 1956 r. skierowany zostaje przez ks. prymasa Stefana Wyszyńskiego do kościoła św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu jako współpracownik nowo mianowanego rektora duszpasterstwa akademickiego, ks. Mieczysława Jabłonki.

We wrześniu 1957 r. ks. prymas przenosi ks. Gniewniaka do parafii św. Jakuba Apostoła na Ochocie, powierzając mu funkcję duszpasterza akademickiego. Wkrótce organizuje on tutaj dynamiczny ośrodek duszpasterstwa akademickiego, który następnie prowadzi przez kilkanaście lat; naucza także religii w klasach licealnych.

Zamiar przeniesienia ks. Gniewniaka w 1971 r. przez władze diecezjalne z parafii św. Jakuba budzi żywy sprzeciw młodzieży, która prosi ks. prymasa o pozostawienie ich ulubionego duszpasterza. Ks. Józef pracuje w parafii jeszcze dwa lata, do października 1973 r. Następnie odchodzi na kilkumiesięczny urlop zdrowotny (m.in. leczy się w Krynicy).

Wiosną 1974 r. mianowany zostaje kapelanem w domu Sióstr Rodziny Maryi w Międzylesiu, przy ul. Paprociowej i rektorem kościoła przy klasztorze. Gdy pod koniec lat 70. w bliskim sąsiedztwie powstaje Centrum Zdrowia Dziecka, ks. Gniewniak zaczyna odwiedzać regularnie chore dzieci w szpitalu CSD, obejmuje je także opieką duszpasterską - początkowo nieformalnie, a od października 1983 r. już jako kapelan szpitala (do czerwca 1994 r.).

Po erygowaniu 25.I.1985 r. parafii w Międzylesiu zostaje jej pierwszym proboszczem.

W 1993 r. przechodzi na emeryturę, pozostając dalej kapelanem domu zakonnego. Do końca życia mieszka w skromnym domku na tyłach kościoła w Międzylesiu przy ul. Paprociowej.

Umiera 4 sierpnia 2000 r. Pochowany w kwaterze kapłańskiej na Cmentarzu Bródnowskim.

Ks. Józef Gniewniak (1922-2000)

Fragmenty wspomnień publikowanych w książkach i prasie

Biografia